Mevcutların İlkeleri olarak da adlandırılan es-Siyâsetü'l-Medeniyye, Fârâbî'nin felsefi sistemini ve busistemin Tanrı, evren ve insana ilişkin temel öğretilerini yansıtan kurucu ve kuşatıcı bir metindir. Sonrakiyüzyıllarda irdelenip detaylandırılan zat-sıfat ilişkisi, âlemin yaratılışı, Tanrı'nın bilgisi, haşrin mahiyeti,vahiy ve nübüvvetin tahayyülle ilişkilendirilmesi ve nefsin bireyliği gibi derin felsefi-teolojik meselelerinbirçoğu köklerini bu eserde bulur. Bu eserde bulduğumuz sistem sadece evrenin etkili ve başarılı birfelsefi resmini vermekle kalmaz aynı zamanda İslam dünyasının onuncu yüzyıldaki teolojik tartışmasınada kendi penceresinden tanıklık eder. İncelediği konular itibariyle eser iki bölümlüdür. Kitabın yarısınıoluşturan ilk bölümde, cisimleri ve arazları var ve sabit kılan altı ilke, yani İlk Sebep/Tanrı, ikincisebepler/melekler, faal akıl/rûhu'l-kuds, nefis, suret ve madde çerçevesinde fizik ve metafiziğe dairmeseleler, yani nazari aklın konuları ele alınır. İkinci bölümünün konusu, irade/ihtiyar varlığı olarakinsan ve onun oluşturduğu ictima/toplanma türleridir. Dolayısıyla bu bölüm pratik ilim olaraksınıflandırılan ahlak ve politika içinde incelenen meselelere yani pratik aklın konularına yoğunlaşır.
