Fatih Sultan Mehmed, yalnız Kostantiniyye'yi feth ederek büyük müjdeye mazhar olmakla kalmamış, Osmanlı Devleti'ni bir cihan devleti haline getiren padişah olarak da tarihe geçmiştir. Onun fethi, mekânla birlikte zamanı da kapsadığı içindir ki, bizimle beraber yaşamaktadır. Kırım ile İtalya (Otranto) onun avucundaki çizgilerde birleşir, Tuna ile Fırat onun kalbinden geçerek birbirlerine akmaya başlar, Karadeniz ile Akdeniz'i buluşturur. Sade coğrafya mıdır buluşan? Onun dünyasında kültürler ve sanatlar da, dinler ve diller de, kitaplar ve haritalar da bitimsiz bir yolculuğa çıkarlar. Doğu'yu da, Batı'yı da kucaklamak ve bir büyük bahçenin içine almak istemişti. "Küçük cihad" dediği fetihleri, "büyük cihad" (cihâd-ı ekber) ile tamamlamaktı gayesi. Fatih Camii'nin etrafında devrin en büyük eğitim yurdunu açarken "Büyük cihad"ın başladığını söylemiştir. Bu, cehaletle mücadeledir. Ne var ki, Fatih açtığı yolda sonuna kadar yürüyemedi ve bu görevi "sonraki" nesillere emanet etti. İstanbul'un fethine düşürdüğü tarihle söylersek, "Âhirûn"a. Bu yüzden Fatih demek, yarım kalan aşk demek. Yaptıkları kadar yapmak istedikleriyle de keşfedilmesi gereken gerçek bir hazine demek. Mustafa Armağan, Fatih'in Rüyası'nda tarihimizin bu kutlu hazinesinin kapılarını çalmaya devam ediyor. Ki o kapılar içimize açılmaktadır.
