Ben şimdi düşünüyorum. Yirmi sekiz senedir vilâyet vilâyet,kasaba kasaba dolaştırılıyorum. Mahkemeden mahkemeyesürükleniyorum. Bana bu zalimane işkenceleri yapanların banaatfettikleri suç nedir? Dini siyasete âlet yapmak mı? Fakat bununiçin tahakkuk ettiremiyorlar? Çünkü hakikatte böyle bir şey yoktur.Bir mahkeme aylarca, senelerce suç bulup da beni mahkûmetmeye uğraşıyor. O bırakıyor, diğer bir mahkeme aynı meseledendolayı beni tekrar muhakeme altına alıyor. Bir müddet de o uğraşıyor,beni tazyik ediyor, türlü türlü işkencelere maruz kılıyor. Oda netice elde edemiyor, bırakıyor. Bu defa bir üçüncüsü yakamayapışıyor. Böylece musibetten musibete, felâketten felâkete sürüklenipgidiyorum.
Yirmi sekiz sene ömrüm böyle geçti. Bana isnat ettikleri suçunaslı ve esası olmadığını nihayet kendileri de anladılar. Mademkihakikat nuru, imana muhtaç gönüllerde tesirini yapıyor; birSaid değil, bin Said, feda olsun. Yirmi sekiz sene çektiğim eza vecefalar ve maruz kaldığım işkenceler ve katlandığım musibetlerhep helâl olsun. Bana zulmedenlere, beni kasaba kasaba dolaştıranlara,hakaret edenlere, türlü türlü ithamlarla mahkûm etmekisteyenlere, zindanlarda bana yer hazırlayanlara, hepsine hakkımıhelâl ettim. Âdil kadere de derim ki:
Ben senin bu şefkatli tokatlarına müstahak idim. Yoksa herkesgibi gayet meşru ve zararsız olan bir yol tutarak şahsımı düşünseydimmaddî-manevî füyûzât hislerimi feda etmeseydim iman hizmetindebu büyük manevî kuvveti kaybedecektim.
Ben maddî ve manevî her şeyimi feda ettim, her musibetekatlandım, her işkenceye sabrettim. Bu sayede iman hakikatleriher tarafa yayıldı. Bu sayede nur irfan mektebinin yüz binlerce,belki de milyonlarca talebeleri yetişti. Artık bu yolda, iman hizmetindeonlar devam edeceklerdir. Ve benim maddî ve manevi herşeyden feragat mesleğimden ayrılmayacaklardır. Yalnız ve yalnızAllah rızası için çalışacaklardır. Benimle beraber çok talebelerimde türlü türlü musibetlere, eza ve cefalara maruz kaldılar, ağır imtihanlargeçirdiler.
Benim gibi onlar da bütün haksızlıklara ve haksız hareketedenlere karşı bütün haklarını helâl etmelerini isterim. Çünkü onlarbilmeyerek Kader-i İlâhînin sırlarına, derin tecellilerine akıl erdiremeyerekbizim davamıza, hakikat-i imaniyenin inkişafına hizmetettiler. Bizim vazifemiz onlar için yalnız hidayet temennisindenibarettir. Bize eza ve cefa edenlere karşı hiçbir talebemin kalbindezerre kadar intikam emeli beslememesini ve onlara mukabil Risale-i Nur’a sadakat ve sebatla çalışmalarını tavsiye ederim. Bençok hastayım. Ne yazmaya, ne söylemeye takatim kalmadı. Belkide bunlar son sözlerim olur. Medresetü’z-Zehra’nın Risale-i Nurtalebeleri bu vasiyetimi unutmasınlar…
