Mustafa Budak, Osmanlı'nın mirası üzerine inşa edilen Ankara'daki hükümetin dış politikasıüzerinden bize yeni bir perspektif sunuyor.Türkiye'de Osmanlı'dan Cumhuriyet'e geçiş süreci, genellikle, "radikal kopuşlar" çerçevesindeele alınır. Böylece, "yeni"nin ne kadar "farklı ve iyi" olduğu vurgulanmak istenir. Oysa toplumsalve siyasal süreçler, tek boyutlu bir seyir takip etmez; süreklilik ve değişim karşılıklı etkileşimiçindedir. Bu husus Türkiye'de pek dikkate alınmaz. Fakat hakikat, bu değildir.Mustafa Budak, Paris Barış Konferansı, Misak-ı Milli, İskenderun Sancağı ve Ankaraİtilafnamesi, Musul vilayeti meselesi, Sevr taslağına karşı İstanbul ve Ankara hükümetlerinintavrı, Lozan Konferansı, Sevr-Lozan mukayesesi gibi konuları içeren makalelerinin çoğunda bugerçeği, göz önünde tutuyor. Ayrıca, sanılanın aksine İstanbul ve Ankara hükümetleri, bu geçişdöneminde, İstanbul ve Boğazlar, İzmir, Doğu Trakya, kapitülasyonlar ve borçlar, Ermenistan,Kürdistan gibi ülkenin temel meselelerinde farklı düşünmüyor. Buna örnek, her iki hükümetinSevr taslağına karşı gösterdikleri tavırdır. Hatta 1921 tarihli Londra Konferansı'nda AhmetTevfik Paşa'nın olumlu yaklaşımını da hatırlamak gerekir. Sadece içinde bulundukları siyasîşartlardan dolayı sorun çözme yöntemleri farklılık göstermiştir.Osmanlı'dan Cumhuriyet'e Dış Politika, sözkonusu geçiş sürecini dış politika üzerinden anlamaçabasının bir ürünüdür.
