Biliniz ki kervana su arayan kılavuz, onları asla aldatmaz. Hz. Muhanmed ...Ramazanın on yedinci gecesinde, ay atlastan bir renge bürünmüştü Nur dğını. Kuşlar yuvalarından uçmamış, gökyüzünden yeryüzüne kurşuni renkli eteğini seren ağır sükünetihenüz herhengi bir ses ve hareket bozmamıştı. Ay hareket etmiyor gibiydi. Sanki herşey yerine çiviyle çakılmıştı. Gök Hiraya o kadar yaklaşmıştı ki, sanki biri elini uzatsa tüm yıldızları boncuk gibi toplayıp genç kızlara gerdanlık yapabilirdi. Hava nurdan daha latif, yer gökten daha hafifti. Bu eski dünyanın son sabahı, yeni dünyanın ilk fecriydi... Fahrıalemdir O... Alemin övüncü... Varlık, Onun varlığıyla iftihar eder... İnsanlığın çığırından çıktığı bir çağda gönderildi, diğerleri gibi... Yaratılmışların en şereflisi olmanın gereğini yerine getirmeye çağırdı insanlığı... Kurtulmuş et yiyen kara kadının oğlu olarak nitelendirdi kendiniMerhametin, şefkatin, sadakatin, dürüstlüğün, faziletin, her türlü insani erdemin zirvesine gösterdi ashabını Emin idi O, düşmanlarının gözünde İyi bir eş, yufka yürekli baba, cesur bir komutan, adaletli bir devlet adamı idi Bir çocuk elinden tuttuğunda Ona bütün şehri gezdirebilir, çocuk bırakmadan O asla onun elini bırakmazdı Allaha yönelik haddi aşan söz ve davranışlarda, alnındaki mavi damar öfkeyle kabarırdı.***Zeynel Abidin Rahnumanın bir roman tadında kaleme aldığı bu siyerin diğer bir ilginç yanı, Filozof Rıza olarak bilinen Rıza Tevfikin 1935 yılında Lübnanda bu esere bir mukaddime yazmış olmasıdır.
